Veel managers praten tijdens een zeepkist sessie over visie en strategie alsof het om een PowerPoint gaat. Keurig, correct, netjes volgens de regels. Maar zelden raakt het je echt. Zelden voel je waarom het belangrijk is.

Wat ik vaak zie, is dat managers wel het wat en hoe uitleggen, maar niet het waarom delen. Ze laten niet het achterste van hun tong zien. Ze vermijden emoties. Ze houden het veilig, afstandelijk, zakelijk. En daarmee missen ze precies de kans om mensen écht te raken en te verbinden.

Wat vertel je volgens mij wél als je spreekt over visie en strategie?

  • De betekenis. Waarom deze koers? Waarom is dit belangrijk, voor ons allemaal én voor jou persoonlijk?
  • De droom. Waar willen we echt naartoe? Niet in termen van cijfers, maar in termen van verandering, groei, trots.
  • De persoonlijke overtuiging. Waar sta jij zelf voor? Waarom geloof jij hier in? Wat raakt jou hierin?
  • De menselijke impact. Wat betekent deze visie voor de mensen op de vloer, voor klanten, voor partners?
  • De kwetsbaarheid. Welke risico’s zijn er? Waar liggen de echte zorgen? Wat kunnen we samen doen als het tegenzit?
  • Jouw opdracht en jouw uitdagingen.

Wees eerlijk over de opdracht die jij als manager hebt meegekregen. Wat is jouw speelveld? Welke kaders zijn er? En vooral: waar loop jij tegenaan? Mensen horen niet alleen graag het einddoel, ze willen ook weten waar ze mee kunnen helpen.

Door je uitdagingen te delen, creëer je geen zwakte — je creëert betrokkenheid.

Wat vertel je niet (of nog niet)?

  • Details die nog niet uitgewerkt zijn en die alleen maar onrust veroorzaken.
  • Onnodige onzekerheden die mensen geen invloed kunnen geven.
  • Interne politiek of persoonlijke frustraties die niets bijdragen aan de voortgang.
  • Technische complexiteit zonder duidelijke vertaalslag naar hun eigen werk.

Mijn persoonlijke kijk hierop:

Mensen verbinden zich niet aan spreadsheets of marketingtermen. Ze verbinden zich aan echtheid. Aan overtuiging. Aan kwetsbaarheid. Als leider moet je niet bang zijn om te laten zien dat jij ook een opdracht hebt, dat jij ook afhankelijk bent van anderen. Je hoeft niet alle antwoorden te hebben.

Sterker nog: als jij alles alleen probeert te dragen, ontneem je je team de kans om echt een bijdrage te leveren. Visie en strategie zijn geen monologen. Ze zijn uitnodigingen tot samenwerking.

Hoe ervaar jij het als een leidinggevende open is over zijn of haar opdracht en uitdagingen? Geeft dat jou meer motivatie om bij te dragen?