Laatst schreef ik over het koffieautomaat (https://www.renevanderlinden.com/blog/investeer-in-contact). Over hoe het daar niet enkel draait om de koffie, maar om het contact. Om het informele moment, waarin mensen even de ruimte voelen om iets te zeggen, iets te vragen of gewoon even samen stil te zijn.

Vandaag wil ik verdergaan op dat thema. Want regelmatig hoor ik mensen op de werkvloer zeggen:

“Mijn deur staat altijd open.”

En hoewel dat vriendelijk klinkt, is het vaak meer een beleefdheidszin dan een echte uitnodiging. Want ja, de deur staat fysiek open. Maar wat mensen voelen, is iets anders.

Er ligt een virtuele drempel.

Eentje die net zo hoog is als het deurkozijn zelf. Je moet "eroverheen klimmen". En daar zit 't probleem. Want mensen voelen haarfijn aan of jij écht toegankelijk bent. Ze voelen het aan je houding, aan je manier van praten, aan je blik, aan de sfeer in de ruimte nog vóór ze een woord gezegd hebben. Of je wel echt geïnteresseerd bent. Die drempel is niet tastbaar, maar wel allesbepalend. Als jij niet de indruk wekt dat je openstaat voor contact dan komen mensen niet binnen. Ook niet als de deur wagenwijd openstaat.

Want mensen komen niet naar je toe om wat jij zegt, maar om wie jij bent.

Toegankelijkheid is niet iets wat je communiceert met woorden. Het zit in je gedrag. In het feit dat je écht luistert. Dat je niet direct oordeelt. Dat je afspraken nakomt. Dat je open reageert, ook als je iets niet direct kunt oplossen. Soms komen mensen naar je toe omdat ze iets gedaan willen krijgen. Maar net zo vaak willen ze gewoon even hun verhaal kwijt. Even ventileren. Of toetsen of ze gek zijn, of dat jij ook ziet wat zij zien. In die momenten gaat het niet om antwoorden, maar om ruimte. En veiligheid.

Laat die momenten er zijn. Geef mensen het gevoel dat ze altijd bij je kunnen aankloppen zonder bang te zijn voor een zucht, een blik op de klok of een bijdehand oordeel.

Dus stel jezelf eens de vraag:

  • Sta ik echt open voor contact?
  • Reageer ik uitnodigend of afwijzend?
  • Ben ik iemand waar je makkelijk op afstapt?

En als je dan toch zegt: “Mijn deur staat altijd open,” zorg dan dat mensen dat ook echt vóélen. Want verbinding ontstaat niet vanzelf. Zelfs niet bij het koffieautomaat.

Hoe kijk jij hiernaar?

Heb jij ooit bij iemand letterlijk of figuurlijk op de drempel gestaan, twijfelend of je naar binnen kon lopen? En wat maakte dat je het wél of juist níét deed?

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring of mening. Laat het me weten en stuur me een berichtje.

De deur staat open.